Verkocht! Sold! Vendu!

Die elektrische fiets is een feest! Ik heb er al 200 kilometer mee gefietst, met veel plezier. Ook bij een dipje stap ik op de fiets en op standje vijf kom ik alle Oosterbeekse heuvels moeiteloos over.

Fotobomb van de oppas-kat

Ik geniet er nu anders van want het is de laatste zomer die ik in dit dorp mee ga maken - want ik heb m'n huis verkocht! De kijkers bleven gestaag komen en opeens was er een mevrouw die woensdag nóg eens wilde komen met haar eigen makelaar. Op donderdag lag er een bod en na wat heen en weer bieden zijn we op een verkoopprijs uitgekomen waar we allebei tevreden mee zijn.
Per 12 september is het huis niet meer van mij. Wat een gek gevoel, na welgeteld 7,5 jaar Funda is het verkocht. Pfffft! Heerlijk! Heftig! Op 14 juni was de koop mondeling rond en op 22 juni heb ik het voorlopig koopcontract getekend. De drie dagen bedenktijd zijn dus ook voorbij, er is alleen nog een voorbehoud van financiering.  

Voor mij begint nu écht stap 2: waar ga ik naar toe? Voorlopig ga ik iets huren. Ik weet nog niet precies waar m'n optimale compromis ligt tussen rust, ruimte en reuring en dat wil ik eerst van dichtbij onderzoeken. Het lijkt erop dat ik tijdelijk een vakantiewoning in Nuis kan huren, dat ligt tussen Groningen en Drachten en dat is een goed uitgangspunt voor m'n zoektocht. Woensdag ga ik er kijken. Het viel nog niet mee om een geschikt huis te vinden want met de ontwikkelingen op de huizenmarkt zijn er opeens veel mensen die tijdelijke woonruimte zoeken.

Tussendoor ben ik nóg een weekje naar Frankrijk geweest: in het mini-dorp Prats-de-Carlux in de lieflijke Dordogne. Op zo'n duizend kilometer van Oosterbeek heb ik een rustig weekje in een snoezig huisje door gebracht. Nu ja, niet erg rustig, er viel zo veel moois te zien dat ik me moest inhouden om niet te lange dagen te maken. De laatste vrijdag voelde ik me niet zo lekker, ik ben zaterdag nog ontspannen naar huis gereden (met een tussenstop bij de familie in Breda) maar zondag en maandag was het goed mis, een migraine legde alles stil. Nu, een week later ben ik er nog niet helemaal van bijgekomen. 

De afgelopen week was het ook druk - of tenminste, dat voelde zo. De migraine verstoorde de plannen en daarna voelt het alsof je alleen maar aan het inhalen bent. Er staat een eindsprintje voor de Cliëntenraad op het programma (twee adviezen over ingrijpende veranderingen) en voor beide onderwerpen ben ik kartrekker. Dat is ontzettend leuk maar ik voel ook een grote verantwoordelijkheid.

En ondertussen rond ik de werkzaamheden voor de Vereniging van Eigenaren af, moet gaan nadenken over verhuizen, opslag van m'n spullen, opzeggingen, financiën etc. En daar komen de emoties van de verandering en het afscheid van alles wat er wel heel fijn is aan Oosterbeek nog bij.

Mijn twee vriendinnen
uit de MG-club zijn langs geweest voor een logeerpartij en we hebben een heerlijke Franse salade gegeten met een even heerlijk Chileens wijntje. Het ging niet over auto's maar over onze aandoening; we kennen elkaar via de Patiëntenvereniging en kunnen het erg goed met elkaar vinden. We kijken alle drie liever over de problemen heen naar de mogelijkheden die er nog wel zijn dan dat we ons laten weerhouden door al het gedoe. En gedoe, dat hebben we alle drie op heel verschillend gebied. 

We hebben ook veel gesproken over het onderzoek naar een vaccin tegen MG. Hier is men in Antwerpen al lange tijd mee bezig en het laatste jaar gaan de ontwikkelingen opeens erg snel.

In België loopt het eerste onderzoek onder patiënten en men zoekt nu proefpersonen in Nederland. Slechts één van ons drieën komt in aanmerking en zij heeft zich inmiddels aangemeld. Omdat ik een thymoom heb gehad kom ik niet in aanmerking - en daar heb ik flink van gebaald. Het vaccin moet de MG-klachten laten verdwijnen - en dat is iets waar geen van ons ooit rekening mee heeft gehouden. Het is altijd een ongeneeslijke ziekte geweest en opeens kan je genezen - ik kan het eigenlijk niet bevatten. Wat zou dat een opluchting zijn, een wonder, een weldaad, iets onvoorstelbaars. Ik heb nog (steeds) niet kunnen wennen aan de veranderde toekomst die ik tien jaar geleden opeens kreeg - en nu zou die weer veranderen?! Nu ja, als alles goed gaat komt het in 2020 op de markt, met de nadruk op als. Ik heb dus nog tijd om eraan te wennen en oude dromen uit de kast te halen. Sommige deuren zijn voor altijd dicht maar andere gaan misschien weer open!

Vlak voor de vakantie ben ik bij mijn neuroloog geweest. De MG is niet stabiel en ik vind dat ik nog steeds veel klachten naast de MG heb; zo heb ik onder andere vaker en meer pijn, ik ben weer vaak duizelig, heb hartkloppingen en ben snel achter adem. En dat met al dat fietsen en pilatessen en zwemmen! Uit bloedonderzoek blijkt dat ik nog steeds of alweer bloedarmoede heb - terwijl mijn ijzerwaarden goed zijn. Dat kon ook niet anders met al die supplementen die ik gebruik.. Nader onderzoek moet uitwijzen wat er aan de hand is. Of eigenlijk: wat ik eraan kan doen.


De foto's heb ik oa gemaakt in Sarlat-la Canéda, La Roque-Cageac en in Domme, prachtige plaatsjes gelegen aan (of in) de Dordogne. De foto in de auto maakte ik net over de grens tussen België en Frankrijk. Het zwaarste deel van de terugreis lag tussen Antwerpen en Breda; regen en slechte wegen maakten dat een erg rot en vermoeiend stukje! Daarbij is België natuurlijk altijd een beetje 'n afknapper als je net Frankrijk hebt verlaten..