België

Het infuus ging erin als water. Sinds ik weet dat ik warme handen moet hebben draag ik, ongeacht het weer, een trui tot over m'n handen en staan de aderen als kabels op m'n huid als de verpleegkundige aanbelt. Kordaat zorgt zij ervoor dat binnen tien minuten mijn woonkamer eruit ziet als een verpleeghuis: het medicijn hangt in de juiste infuuszak aan de infuuspaal, de zoutoplossing hangt ernaast, de infuuspomp knippert vrolijk en naalden, infuuslijnen, verband, ontstmettingsmiddel en een drukband liggen klaar. Voor ik het weet poetst ze m'n hand schoon en zit het naaldje erin. Wat een verademing vergeleken met de eerste keren. Na vier en half uur is het klaar en als de boel weer op zolder staat is er alleen een miniem klein plekje op m'n hand dat herinnert aan het infuus. O ja, en mijn verbeterde conditie natuurlijk.

Ik doe meer om die conditie te verbeteren: ik heb mezelf op een streng dieet gezet van muesli, bananen, aardappels, volkorenbrood en pasta. Zelfs m'n nieuwste rok was alweer te groot (the bloody limit!) dus het gaat nog niet de goede kant op. Ik hoop aan te gaan komen want ik zie eruit zoals aan het einde van m'n bestralingsperiode. Dat is geen leuke referentie. En daarbij voel ik me als een dweil en dat is al helemaal niet leuk.

Voor de vrolijke noot ben ik vorig weekend naar de Pinical geweest en heb ik gisteren België aangedaan. Inderdaad, een eind rijden voor een gezellig bezoek maar de moeite meer dan waard! We hebben gekletst en gewandeld in zonnig Overijse en de middag was maar zo voorbij.

Daarnaast vind ik autorijden geen straf en 't geeft me de tijd om allerlei dingen te overdenken. Dat nieuwbouwhuis ga ik dus niet doen. Aan mijn belangrijkste wens, een huis met buitenruimte op het zuiden/zuidwesten, voldoet het niet. De enige winst die ik er dan mee zou behalen is een verkorting van m'n reistijd. Daarvoor zijn het risico én de kosten en inspanningen te hoog.
Ik ga nu eerst de prijs van m'n eigen huis wat laten zakken en hoop dat dat de verkoop een impuls geeft.

Een studie trekt me steeds meer. Al drie zomers zit ik te mieren over het oppakken van een studie en ik durf het steeds niet aan; ben ik wel fit genoeg om het vol te houden, houd ik wel genoeg energie over voor m'n werk, idem voor een leuk privéleven, kan ik de verplichting waarmaken?
Onderweg heb ik bedacht dat ik een studie ga uitkiezen en het eens serieus ga bespreken op m'n werk. Wat is de toegevoegde waarde voor hen? Willen ze bijdragen aan de kosten? Hoeveel tijd ben ik eraan kwijt en hoe combineer ik dat met werk en privé (dat laatste moet ik uiteraard zelf overwegen)?
Ik hoop dat ik na een afgewogen keuze rust heb, ongeacht of ik nu wel of niet met de studie aan de slag ga.

Tja, waar je al niet over peinst als je in de auto zit. Tussendoor moest ik natuurlijk al die vakantiegangers bekijken die er bruin en vermoeid uitzagen. Gelukkig heb ik alleen op de ring van Brussel een heel klein stukje file gehad. Ik had net een alternatieve route bedacht toen ik alsnog kon invoegen richting Antwerpen en zomaar weer vaart kon maken. Ik voelde me wel een beetje schuldig tegenover al die mensen die kilometers eerder achteraan de file waren aangesloten. Maar niet zo erg dat ik niet ben ingevoegd.