En dat is vijf!

Op dit moment zit ik aan m'n vijfde en laatste infuus. Gisteren liep het infuus niet goed door, dus is de naald uit m'n linkerarm gehaald en heeft de verpleegkundige een nieuwe geprikt op rechts. Dat ging prima, maar vanmorgen was er opnieuw klein leed: na vijf minuten voelde ik pijn en druk op m'n ader toenemen, en er ontstond een bult onder m'n huid. Gelukkig was Yvette, de verpleegkundige, nog niet vertrokken. Binnen vijf minuten was het naaldje uit m'n rechterarm en had ze een nieuwe op m'n linkerhand gezet. Daar loopt het nu goed door. Als deze zakken er straks in zitten kan ik alles loskoppelen en de naald verwijderen. Lekker, sinds vrijdag heb ik zo'n ding aan m'n arm in de weg zitten, ik kan nu al genieten van de vrijheid met douchen en aankleden en jas aantrekken!

Nog belangrijker echter is dat de MG-klachten spectaculair af zijn genomen. Gisteren heb ik chips gegeten! En zondag al een stukje appeltaart met harde korst! Al acht weken lang eet ik alleen zacht voedsel, en dat met moeite en zonder plezier omdat het zoveel inspanning kost. En na twee infusen kon ik zondag al verschil voelen. Het blijft erg dat ik zo lang hierop heb moeten wachten.
Ik heb al contact gehad met de fysio, ik mag weer beginnen met oefeningen om aan te sterken. Als ik weinig beweeg neemt m'n spierkracht nog verder af en dat vertaalt zich ook snel in pijn rondom m'n borstkas, een zwakke plek sinds de operatie. Hier wil ik snel weer vanaf.
De Immunoglobulines doen me goed maar ik merk ook dat je fysiek een hoop te verstouwen hebt met vijf keer zo'n infuus. Ik ben rillerig en moe en misselijk en koud.
De onduidelijkheid op m'n werk is nog niet veranderd. Inmiddels is het twee weken geleden dat ik heb gehoord dat ze me misschien moeten ontslaan; ik weet nog niet of dat nu ook echt gaat gebeuren of niet.