Maandagavond mocht ik inderdaad naar huis, heerlijk. De plasmawisseling van maandag ging prima, ook al kostte het vijf pogingen voordat de infuusnaald voor de teruggave in m'n arm zat.
Dinsdag was ik mede daardoor niet zo heel veel waard; met wat mailen, gezellig bezoek, uitrusten, tweets lezen en Facebook bijhouden is de dag dan snel voorbij.
Woensdag ben ik zelf naar Nijmegen gereden voor de plasmaferese. Dat is een afstand van niks, maar met een beetje file, parkeren, rondlopen en terug een kaartje kopen en tanken kostte het me wel wat meer energie dan gedacht.
De plasmawisseling ging echter uitstekend. De naalden zaten er in één keer in; klein nadeel was wel dat ze in beide ellebogen zaten dus ik kon m'n armen niet bewegen.
Naast mij zat opnieuw de enige andere MG-patiënte die ik ooit heb ontmoet en dat was bijzonder en gezellig. En prettig, en soms ook een openbaring, omdat je ervaringen uitwisselt en dingen hoort die zo herkenbaar zijn... Het ongemak van twee onbruikbare armen (gedurende twee uur) vergeet je dan snel.
Donderdag was ik weer een stuk minder fit.
Vrijdag hadden ze negen pogingen nodig om de teruggavenaald te plaatsen. De hematoloog was al opgepiept om de naald dan maar subclavia (onder je sleutelbeen, dan wel met verdoving) te plaatsen toen het de derde verpleegkundige toch nog lukte. Inmiddels was ik er al anderhalf uur; ik heb ruim ervaring met dit soort gedoe maar dit leverde toch wel behoorlijke spanning op. Omdat m'n armen al blauw zijn neemt de pijn bij het prikken ook toe. De twee uur aan de machine heb ik onder een ziekenhuismolton bibberend in de stoel gelegen en ook 's avonds was ik die spanning nog niet kwijt.
Maandag de laatste keer; ik spreek m'n aderen nu al toe, hopelijk liggen ze dan muurvast bovenop m'n armen zodat het prikken een eitje is.
