Fijn wonen

De 16e november hebben we met vereende krachten 360 tapijttegels verdeeld over de betonvloer van mijn nieuwe appartement in Drachten. Dat maakte een groot verschil, opeens was het een echt huis!

Klaar!

18 november om 8 uur stonden twee verhuizers op de stoep in Nuis. In minder dan 15 minuten waren mijn spullen ingeladen en vertrok de vrachtwagen richting Drachten. Ik liep nog een laatste rondje door het huis en voelde me niet zo lekker; m'n hart sloeg over en dat hield maar niet op. Met zo'n bonzend hart en een onrustig gevoel heb ik afgesloten.
In Drachten was zus reeds gearriveerd en stond de kleine verhuisauto al op de stoep. Een half uurtje later kwam ook de grote verhuiswagen aan met daarop de container met mijn huisraad uit de opslag. De mannen gingen voortvarend aan de slag onder toeziend oog van zus (en hondje Jip) en met enige tegenwerking van de kleine en langzame lift.

Ik lag ondertussen op m'n nieuwe tapijttegels ademhalings-oefeningen te doen om mijn hartslag tot bedaren te brengen. Jip snapte er niets van en wilde het liefst óp me gaan zitten. Een half uur later, met tintelende ledematen, duizelig en licht in mijn hoofd van een hartslag van 180, heb ik toch maar de huisarts gebeld. Die was kordaat en nog een half uurtje later lag ik aan de hartbewaking van het ziekenhuis in Drachten.
Gelukkig kreeg m'n hart het juiste ritme weer te pakken voordat er medicatie of schokjes aan te pas hoefden komen. Na twee uur en allerlei controles mocht ik weer naar huis. Dit is de tweede keer dit jaar dat het boezemfibrilleren niet stopt binnen een paar minuten en daarom wordt m'n hart voortaan regelmatig gecontroleerd.

Rond 1 uur kwam ik terug in mijn nieuwe huis dat inmiddels al aardig was ingericht. De piano, tafel, bank en andere meubels stonden op hun plek en de mannen waren bezig met het monteren van bed en kasten. Wat heerlijk dat dit gewoon was doorgegaan!
Ik voelde me nog wat bibberig maar ben toch lekker mee gaan helpen. Later die middag kwam de KPN-monteur en toen de hulptroepen vertrokken na een Chineesje van Restaurant Peking (om de hoek) zat ik prinsheerlijk in mijn nieuwe huis. Tsjoch!

Sinterklaas hebben we gevierd met de familie in Opende en dat was erg gezellig. De gedichten worden steeds scherper en de grappen van vorige jaren worden aangehaald voor extra effect. Ik heb onder
andere een basistuinset gekregen met een schepje, een snoeischaar, tuinshandschoenen en nog 'n handig ding. Ik moet nog veel leren.. En wat is het fijn om zo dichtbij de familie te wonen!
De administraties van Nuis en Drachten zijn afgehandeld, nu kan ik me richten op de beslissingen voor mijn nieuwe huis in Zuidhorn. Uiterlijk 10 februari moet de aannemer de opdracht voor het meerwerk hebben ontvangen en dat betekent dat ik aan de slag moet met keuken, badkamer en zaken als dakramen, extra buitenlichtpunten etc. Wat een leuke tijd! Gelukkig heb ik hulp en inmiddels heb ik een aardig beeld van wat ik wil - en dat valt allemaal binnen de mogelijkheden. Ik voel me opnieuw de koning te rijk. En ja, er komt een bad in de badkamer!

Mijn parkeervergunning is binnen dus ik weet nu waar ik veilig kan parkeren - op drie minuten lopen van m'n huis. Ik begin Drachten al aardig te kennen en het bevalt uitstekend. De woning is ruim en schoon en licht en rustig, ook al staat 'ie bijna midden in het centrum. Tsja, 't is wel Drachten natuurlijk, zelfs wonen boven het busstation is niet te druk - en er valt een hoop te zien.
Het is zelfs zo fijn wonen dat mijn gezondheid merkbaar opknapt, ik voel me vele malen beter dan in Nuis. Zou dat nu echt alleen aan dat huis hebben gelegen? Of speelt ook mee dat mijn zoektocht naar een nieuw huis zo'n goed einde heeft gekregen? In ieder geval barst ik van het initiatief en loop ik mezelf daardoor onmiddellijk weer af en toe voorbij. Gelukkig met weinig gevolgen.

Bonusprijs!

Door een buikgriep kon ik helaas niet naar mijn eigen afscheid van de Cliëntenraad in Zutphen. Als dank voor mijn inzet werd een prachtige bos bloemen bezorgd, en we gaan gewoon nog eens lunchen met elkaar. Een paar dagen na 'm'n herstel ben ik wel naar de Pubquiz gegaan (ik kon mijn team toch niet in de steek laten!) en ik heb me ontzettend vermaakt. Met een paar glazen water voor mij en biertjes voor de rest hebben we én de bonusronde gewonnen én de 14e plaats behaald - van de 15. Dat was best goed, want als 15e hadden we een karaoke-optreden moeten verzorgen voor de hele kroeg.

De afstand naar mijn vriendinnen van de MG-club (ja, we hebben een Myastenia Gravis clubje) is door mijn verhuizing nog onhandiger ver geworden maar toch is het gelukt iets af te spreken. Een druilerige zaterdag in Zwolle was een prima achtergrond voor bijpraten, thee, kletsen, koffie, bijpraten en terug haasten naar de trein. Een van ons doet mee aan het onderzoek naar een nieuw medicijn (Myasterix) dat onze aandoening zou moeten kunnen laten verdwijnen. We leven erg mee, het is spannend en onwerkelijk en ik houd de nieuwsbrieven en de wetenschappelijke artikelen scherp in de gaten.

Bijna dagelijks zelfs, en dat komt omdat ik zo vaak achter de laptop zit - omdat ik toch weer aan het studeren ben! In Nuis had ik het bijna opgegeven, het was naar om naar de mappen en boeken te kijken en totaal geen motivatie of zelfs belangstelling te voelen. Maar hier.. Al dat initiatief richt zich op iets dat ik erg leuk vind én graag wil afmaken. Ik heb uitstel aangevraagd en in afwachting van de reactie ben ik gewoon begonnen. Met het herlezen van mijn eigen onderzoeksopzet, het zoeken van literatuur, het lezen over hoe je ook alweer een kwantitatief onderzoek opzet, nu ja, met het afmaken van mijn studie! Ik hoop in juni m'n bul te ontvangen. Kom je ook?