Gisteren heb ik weer een infuus met Immunoglobuline gehad. Het gaat nog niet veel beter en ik heb slecht contact met de neuroloog over oplossingen. Maandag werd zelfs voorgesteld om me maar op te nemen om naar een behandeling te zoeken - mede door capaciteitsproblemen bij de afdeling neurologie.
Die volgorde spreekt mij helemaal niet aan natuurlijk; ik wil graag een behandeling juist om te voorkómen dat ik moet worden opgenomen. Daarom wacht ik maar af tot de afspraak van vrijdag en hoop ondertussen dat het infuus een beetje helpt. Morgenvroeg heb ik een afspraak op de poli en ik hoop, wil en wens dat we dan een behandelplan kunnen opstellen dat verbetering oplevert.
Ondertussen probeer ik de moed erin te houden en dat lukt me slecht, voorheen ging dat veel beter. Wat is nu de oorzaak van dat verschil? Omdat ik al zes weken thuis zit en me nauwelijks beter voel dan in oktober? Omdat ik zoveel werk mis en dat verschrikkelijk vind? En me daar schuldig over voel? Omdat ik weet dat het zoveel beter kan? Omdat ik al sinds eind 2011 loop te kwakkelen en daaardoor op allerlei fronten minder plezier heb? Of is het gebrek aan dit plezier de oorzaak? Van alles wat waarschijnlijk.
